Ο Κρόιφ, κύριοι, είναι μεγαλύτερος από το μύθο του

Ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του ποδοσφαίρου; Αν εξαιρέσεις μια μικρή «εναλλακτική» μειοψηφία, που αρνείται να υποκύψει στην πόλωση που δημιουργεί το δίπολο «Πελέ ή Μαραντόνα», οι περισσότεροι θα απαντήσουν όχι.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ωστόσο, πιθανότατα οι ίδιοι άνθρωποι αβίαστα θα έφερναν τον Ολλανδό στο μυαλό και από εκεί στο στόμα, αν ανάλογο ερώτημα διατυπωνόταν με μια μικρή διαφοροποίηση, ενδεικτική των διαστάσεων του μύθου του. Ποιος χορευτής ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία; Ποιος ποιητής έστησε αμέτρητες ρίμες στα γήπεδα; Ποιος καλλιτέχνης μετέτρεψε σε παλέτα το χορτάρι;

Ο Κρόιφ ήταν ένα φαινόμενο ανεξήγητο όπως τα πιο υπέροχα όνειρα. Σαν εκείνα που σε κάνουν να ξυπνάς μ’ ένα χαμόγελο που σου φτιάχνει όλη την υπόλοιπη μέρα, με εικόνες που φωλιάζουν για πάντα στο υποσυνείδητό σου και μένουν εκεί δίχως να χρειαστεί να τις ανακαλέσεις ή να αναλύσεις τη σημασία τους ποτέ.

Πέρα από αυτήν την υπερφυσική διάστασή του, για την οποία θα μπορούσαν να πουν πιο πολλά εκείνοι οι τυχεροί που έχουν γεμίσει το κεφάλι τους με ζωντανές μνήμες από τις παραστάσεις του και δεν περιορίζονται σε όσες σώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου και επιβίωσαν μέσω You Tube, ο Κρόιφ είχε και μια άλλη.

Μια πιο γήινη προσέγγιση στο βίο του μαρτυρά το γιατί ίσως το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να χάσει πιο σημαντικό άνθρωπο από αυτόν. Αν το σκεφτεί κανείς, ο Κρόιφ είναι εκείνο το στοιχείο που ενώνει μερικές από τις πιο υπέροχες ιστορίες που σμίλεψαν το άθλημα εδώ και μισό αιώνα.

Ο θρύλος του total football βρήκε στο πρόσωπό του τον ηγέτη μέσα στο γήπεδο που έκανε πράξη τα σχέδια κάποιων άλλων, ώστε αυτά να μην μείνουν στα χαρτιά αλλά να μετατραπούν σε ό,τι πιο ελκυστικό έφερε έξαψη στη φαντασία των εραστών του αθλήματος.

Υπήρξε το πιο πολύτιμο στολίδι στην απίστευτη συλλογή διαμαντιών του Άγιαξ της δεκαετίας του ’70, της πρώτης –ίσως- ομάδας που οδήγησε το σπορ στη σύγχρονη μορφή του με εκείνα τα τρία σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών.

Με την παρουσία του το 1974 και την απουσία του τέσσερα χρόνια αργότερα από το Παγκόσμιο Κύπελλο, συνετέλεσε στη δημιουργία του μύθου της «βασίλισσας δίχως στέμμα», της εθνικής Ολλανδίας και το αναπάντητο ερώτημα «τι θα γινόταν αν», στην περίπτωση του τελικού κόντρα στην Αργεντινή πριν από κοντά 40 χρόνια.

Λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος σε μια περιοχή που δύσκολα παραδίδει σε «ξένους» τα κλειδιά της. Για τους Καταλανούς δεν υπήρξε απλά σημαία. Έγινε ένας από αυτούς. Έδωσε στην Μπαρσελόνα πρωτάθλημα μετά από 14 άνυδρα χρόνια και -ακόμη σημαντικότερο- μετατράπηκε σε σημείο αναφοράς ενός ολόκληρου λαού. Βαφτίζοντας το γιο του Ζορντι (όπως ο πολιούχος άγιος της περιοχής), σε μια άκρως συμβολική κίνηση, κατέστη ο ίδιος ο απόλυτος προστάτης της Βαρκελώνης και σημείο αναφοράς της αδάμαστης και δημοκρατικής φύσης της.

Και δεν έμεινε εκεί, αυτός ο υπέρτατος, ο μοναδικός, ο ένας. Όταν έβγαλε τη στολή του ποδοσφαιριστή, έβαλε εκείνη του μάγου που έλυσε τα ξόρκια δεκαετιών και έφερε το πολυπόθητο Κύπελλο Πρωταθλητριών σε εκείνη την Dream Team που είχε χαρακτηριστεί νωρίτερα η πιο λούζερ ομάδα της Ευρώπης…

Αν πάντως κάποιος θελήσει να σταθεί σε ένα και μόνο σημείο της ζωής του, οφείλει να αναφερθεί στη «Μασία». Το πνευματικό παιδί του Κρόιφ, η δική του «Σαγράδα Φαμίλια», την αιώνια κληρονομιά και παρακαταθήκη του στις επόμενες γενιές.

Χάρη σε αυτήν, εμείς οι πιο νέοι που δεν προλάβαμε να τον δούμε να παίζει, έχουμε την ευκαιρία να το πράξουμε μέσα από τον Μέσι και τους υπόλοιπους συνεχιστές του. Αυτούς που θα ακολουθήσουν και θα κουβαλούν στο πετσί τους λίγη από τη φιλοσοφία και την αντίληψη της πιο χαρισματικής και εμβληματικής φυσιογνωμίας που γνώρισε το ποδόσφαιρο. Όπως είπε ο Γκουαρντιόλα, ένας από τους δεκάδες τυχερούς που επηρέασε ο… Απόστολος Παύλος της Μπαρσελόνα, «εκείνος έφτιαξε τον καθεδρικό ναό, εμείς απλά πρέπει να τον διατηρήσουμε».

Αν ενώσει κανείς τις τελείες από τις 25 Απριλίου 1957 όταν ο Ολλανδός έγινε μέλος των Ακαδημιών του Άγιαξ την ημέρα που γινόταν 10 ετών, μέχρι την 24η Μαρτίου 2016, που ο καρκίνος αποφάσισε να δώσει κυριολεκτική διάσταση στη «θεϊκή» του φύση, ένα πρόσωπο θα φανεί. Δεν θα είναι εκείνο του Κρόιφ, αλλά του ποδοσφαίρου στην πλέον υπέροχη μορφή του…